Projektowanie wentylacji dla okresu zimowego Klasyczne rozwiązanie wentylacji mechanicznej przedstawione zostało w propozycji zagranicznej. Instalacja składa się z następujących elementów: wentylatorni, gdzie znajdują się wentylatory, i nagrzewnicy, sieci przewodów rozprowadzających powietrze po pomieszczeniu. Powietrze do wentylatorni czerpie się bezpośrednio z zewnątrz bez potrzeby jego oczyszczania, przy zachowaniu zasady, że jego wlot do przewodu nie jest usytuowany w obszarze skażonym fekaliami, gnojowicą itp. Pobudzanie ruchu powietrza uzyskać można dzięki wentylatorom promieniowym, instalowanym, jako nawiewne. Najczęściej stosuje się wentylatory typu FK. Uzyskanie odpowiednich ilości, powietrza nawiewnego do pomieszczeń możliwe jest wyłącznie przy zastosowaniu stale pracujących wentylatorów. Z uwagi na to najlepiej jest przy każdym wentylatorze ustawić drugi rezerwowy silnik elektryczny, można mieć również w zapasie kompletny wentylator re zerwowy w stosunku: 1 wentylator rezerwowy dla 23 wentylatorów roboczych. Wentylatornię z zasady umieszcza się poza badylkiem inwentarskim, w pomieszczeniach dobudowywanych, a mieszczących jednoczenie nagrzewnicę i węzeł cieplny. Rozwiązaniem gorszym, ale także poprawnym, jest lokalizowanie wentylatorni w pomieszczeniu wyodrębnionym wewnątrz budynku. Umieszczanie wentylatorów w oddzielnym pomieszczeniu zabezpiecza silniki elektryczne od wpływu wilgoci i gazów agresywnych oraz zmniejsza przenoszenie się dźwięków i drgań. Dla ograniczenia hałasu do poziomu dopuszczalnego stosuje się urządzenia wytłumiające, takie jak amortyzatory pod wentylatory oraz, w przypadkach koniecznych, wykłada się przewody powietrzne materiałami dźwieko chłonnymi. Materiały te nie powinny absorbować wilgoci. [patrz też: wbijanie pali, drzwi wewnętrzne, drzwi wewnętrzne DRE ]
Powiązane tematy z artykułem: drzwi wewnętrzne drzwi wewnętrzne DRE wbijanie pali